دادگاه صالح در دعاوی مربوط به مسئولیت متصدیان حمل‌ونقل هوایی

نوع مقاله : علمی- پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشکده حقوق دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

2 استادیار دانشکده حقوق دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

چکیده

با وجود اهمیت و آثار متعدد تعیین دادگاه صالح در دعاوی مربوط به مسئولیت متصدیان حمل­ونقل هوایی، ملاک­های ارائه­شده در اسناد ورشو و مونترال مبهم است و هر کشور تفسیر داخلی خود را ارائه می­دهد. این ابهام در تشخیص دادگاه صالح، علاوه بر اینکه با اصل یکنواختی این اسناد در تعارض است، تشخیص دادگاه صالح را با دشواری روبه­رو می­سازد. با توجه به اینکه تعیین دادگاه صالح منجر به شناسایی قوانین ماهوی و شکلی حاکم بر دعوا می­شود، این ابهام در تشخیص دادگاه منجر به ناتوانی در شناخت قانون ماهوی و شکلی خواهد شد. علاوه بر این، قواعد مربوط به حمل­ونقل هوایی براساس حمایت از مسافران وضع شده و به همین علت گاهی از اصول اساسی فاصله گرفته است. یکی از این موارد، تشخیص دادگاه صالح است که قدرت اراده افراد نادیده انگاشته و خواهان تنها در کشورهای محدود و از پیش معلوم می­تواند طرح دعوا نماید. اراده­ای که در سایر طرق حمل­ونقل از جمله حقوق حمل­ونقل دریایی محترم شمرده شده است. بر این اساس لازم است تا ابتدا ملاک­های محل اقامت متصدی حمل­ونقل، مقر اصلی کار متصدی حمل­ونقل، محل کار متصدی جایی­که قرار منعقده شده است و دادگاه مقصد تبیین شود؛ چراکه تشخیص آنها منجر به شناسایی قانون شکلی و ماهوی در دعاوی مربوط به مسئولیت متصدی حمل­ونقل می­شود. همچنین، ضمن پذیرش قدرت اراده در انتخاب دادگاه، به نقد رویکرد کنوانسیون­های ورشو و مونترال در نادیده گرفتن این اراده پرداخته می­شود.

کلیدواژه‌ها

مراجع

  1. جباری، منصور (1389). «نقش تقصیر یا عمد در مسئولیت متصدی حمل­ونقل بین­المللی هوایی». فصلنامه پژوهش حقوق و سیاست، سال دوازدهم، شماره 30، صص 21-46.

    شیروی، عبدالحسین (1393). داوری تجاری بین­المللی. تهران: انتشارات سمت. چاپ چهارم.

    صفرزاده، نرگس (1390). دادگاه صلاحیت­دار در دعاوی حمل و نقل هوایی. پایان­نامه برای دریافت درجه کارشناسی ارشد. دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی.

    Aikpitanbi V. Iberia (ED Mich, 2008). 533 F Supp 2d 872, 877.

    Berner V. (Sup. Ct. 1956). United Airlines. Inc, Misc.2d 260; 149 N.Y.S.2d 335

    BlancaI, Rodriguez (2001). “Recent Developments in Aviation Liability Law”. Journal of Air Law and Commerce, Volume 66, Issue 1, PP. 21-127.

    Boyar V. Korean Airlines (DC, 1987). 664 F Supp 1481.

    Carl E. B. McKenry Jr. (1963). “Judicial Juridiction under the Warsaw Convention”. Journal of Air Law and Commerce, Volume 29, Issue 3, pp. 205-229.

    Carnival Cruise Lines, Inc. v. Shute, 499 U.S. 585 (1991).

    Clarke, Malcolm A. (2009). International Carriage of Goods by air. 5th Edition. London: Informa.

    Clothier V. (E.D.N.Y.1961). United Air Lines. Inc.,196 F.Supp. 435.

    1. Dudley Oldham et al., (1977). “Indemnity and Contribution between Strictly Liable and Negligent Defendents in Major Aircraft Litigation”. 43 J, Air L. & Com. 245, pp. 245-270.
    2. Goedhuis (1937). National Airlegislations and the Warsaw Convention. Netherlands: Springer Scienc.

    Delta Air Lines. Inc., No. 2:18-cv- 00297-RSL.

    Devendra Pradhan (2003). “The Fifth Jurisdiction under the Montreal Liability Convention: Wandering American or Wandering Everybody”. Journal of Air Law and Commerce, 68 J. Air L. & Com. 717.

    Duygu Damar (2011). Wilful Misconduct in International Transport Law. Hamburg: Springer.

    Duygu Damar (2012). Breaking the Liability Limits in Multimodal Transport. Max Planck Private Law Research Paper, No. 13/12, pp. 658-683.

    Dvaladze V. (W.D. Wash. July 25, 2019).

    Giulia Carbone (2012). “Interference of the Court of the Seat with International Arbitration”. The Symposium, Journal of Dispute Resolution, Vol. 2012, Issue 1, pp. 217-244.

    Hornsby V. (C.D. Cal. Jan. 6, 2009). Lufthansa German Airlines. No. CV 07-7594, 2009 WL 116962.

    Hosaka V. (9th Cir. 2002). United Airlines. Inc., 305 F.3d 989.

    International Conference on Air Law (1999). Doc 9775-DC/2 ,CANADA.

    Julian D. M. Lew (2009). “Does National Court Involvement Undermine the International Arbitration Processes?”. American University International Law Review, Volume 24, Issue 3, pp. 489-537.

    Lam V. (SDNY, 1998). Aeroflot. 999 F. Supp 728, 732.

    Luis F. Ras (No Date). “Warsaw's Wingspan over State Laws: Towards a Streamlined System of Recovery”. 59 J. Air L. & Com. 587, pp. 587- 615.

    M/S Bremen V. (1972). Zapata Off-Shore Co. 407 U.S. 1.

    Madison L. George (2020).
    “Accountability For Sexual Assault Aboard Airplanes: An Analysis of the Need For Reporting Requirements at 35,000 Feet”. 85 J. AIR L. & COM. 669, pp. 669-731.

    Pablo Mendes De Leon (2001). “The Montreal Convention: Analysis of Some Aspects of the Attempted Modernization and Consolidation of the Warsaw System”. Journal of Air Law and Commerce, Volume 66, Issue 3, pp. 1155- 1185.

    Rotterdamsche Bank N. V. V. (Q.B. 1953). British Overseas Airways Corp. 1 Lloyd's List L.R. 114.

    SENAI W. ANDEMARIAM (2006). “Does the montreal convention of 1999 require that a notice be given to passengers? what is the validity of notice of a choice of forum clause under montreal 1999?”. 71 J. Air L. & Com, pp. 251- 297.

    Societe Kenya Airways v Airbus SAS, [2009] ILPr 3.

    Solanky V. (SDNY, 1987). Kuwait Airways. 20 Avi 18, 150.

    Stott V. (2014). Homas Cook Tour Operators Limited. UKSC.

    Uinn V. Iowa Central Ry. Co., 14 Fed. 323, 324 (C.C. S.D. Iowa 1982).

    Zheng Tang (2011). “Aviation Jurisdiction and Protection of Air Passengers”. European Journal of Consumer Law (Revue Europeenne De Droit De La Consummation), Issue 2, pp 333-357.

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار